نیمی از جان مرا بردی

نیمی از جان مرا بردی، محبت داشتی!

نیم باقی مانده هم، هر وقت فرصت داشتی!

بر زمین افتادم و دیدم سراغم آمدی

دست یاری چیست؟ سودای غنیمت داشتی!

خانه ای از جنس دلتنگی بنا کردم ولی

چون پرستوها به ترک خانه عادت داشتی!

زخم خوردم گاهی از ایشان و گاه از چشم تو...

با رقیبان بر سر جانم رقابت داشتی!

ای که ابرویت به خونریزی کمر بسته ست، کاش

اندکی در مهربانی نیز همت داشتی...!

| سجاد سامانی |