تو نبودی و به پاهای خدا افتادم

تو نبودی و به پاهای خدا افتادم

دست بی‌رحم‌ترین ثانیه‌ها افتادم

تو نبودی و تب فاصله‌ها پیرم کرد

عاشق شعر شدم، شعر زمین‌گیرم کرد

مثنوى کردمت و شُکر به جا آوردم

توى هر بیت فقط اسم تورا آوردم

آرزو کردمت و بغض نوشتم حالا

پاى تو آب شده خشت به خشتم، حالا

قد یک خاطره گهگاه کنارم بنشین

نه عزیزم! خبری نیست، از آن دور ببین

گریه‌ی مرد غریب ست، ولی حادثه نیست

غرق رویای خودش بود، غریبانه گریست

| کاظم بهمنی |